Verschenen in 'Intermediair' - 29-03-2001
De landelijke media toonden zich verrast door de verkiezing van Ruud Koole tot voorzitter van de PvdA. De officiële kandidaat Sharon Dijksma had immers de steun van Kok en Melkert, en wie zou daar dan tegenin durven te gaan?
Het was een typisch voorbeeld van papegaaiengedrag rond het Binnenhof. Het is wel duidelijk dat je het als Kamerlid voor de PvdA beter niet tegen de politieke top kunt opnemen, maar in Nieuwspoort realiseerden ze zich niet dat in de rest van het land een andere logica gold.
Zelf heb ik de kandidatuur van Sharon Dijksma van het begin af aan kansloos geacht. Ze wilde de PvdA weer ‘leuk’ maken, maar had de pech dat gelijktijdig met haar kandidatuur NRC Handelsblad een uitgebreide rapportage publiceerde waaruit bleek dat het in de PvdA fractie helemaal niet leuk is, en dat Sharon Dijksma daar een belangrijk aandeel in had. Ze wilde eerst ook niet met de andere kandidaten in discussie.
Daarna probeerde ze haar tegenstrevers te overtreffen in het belang dat zij zei te hechten aan een partijorganisatie die zich actief met de politiek bemoeit, hoewel ze in haar campagneteam naast beroepsmanipulator Dig Istha ook Marjet van Zuijlen had opgenomen. Die verklaarde in een column in dit blad dat al die amateurs de politiek maar beter aan de professionals over konden laten, en het kiezen van partijvoorzitters ook. Zo van congressen kiezen geen partijvoorzitters. Met zulke vrienden had Dijksma geen tegenstanders meer nodig.
In Nieuwspoort dachten ze ook dat Dijksma het wel zou maken omdat zij met haar 29 jaar een nieuwe generatie vertegenwoordigde. Daarbij zag men over het hoofd, dat er ook zoiets is als geestelijke leeftijd. Door haar geplastificeerde taalgebruik toonde Dijksma zich een overjarige beroepspoliticus. De Jonge Socialisten zagen dat beter dan de landelijke media.
Bart Tromp daarentegen, hoewel decennia eerder geboren dan Dijksma, kan juist met pretlichtjes in zijn ogen over alle ongerijmdheden in de politiek vertellen, alsof hij de puberteit nog niet is ontgroeid. Er waren dan ook gerede twijfels of Tromp wel voldoende rijp was voor de functie van partijvoorzitter. En dus werd Ruud Koole het, die spontaner optrad dan Dijksma, maar meer had van de oude wijze man dan Tromp.
Het is niet de eerste keer dat men in Nieuwspoort de zaken anders ziet dan in de rest van het land. In de tijd dat Bolkestein het land nog verraste met nieuwe standpunten, zoals zijn verzet tegen uitbreiding van de NAVO, werd hij steevast in de landelijke dagbladen afgebrand omdat het hem niet zou lukken dat standpunt in beleid om te zetten. Een wie een standpunt naar voren brengt dat het niet haalt, wordt in Nieuwspoort als een loser beschouwd. Gelukkig bleken de kiezers daar anders over te denken.
Om te weten dat Koole de beste papieren had, hoefde je alleen maar de peilingen op de verschillende websites te raadplegen, inclusief die van de verraste NRC zelf. Maar zelfs daar waren ze in Nieuwspoort te lui voor.