Zoek op trefwoord :
Jihad tegen het cultuurmarxisme
Verschenen in 'De Leunstoel' - 12-10-2017

Om de haverklap worden we tegenwoordig met nieuwe ideologische concepten geconfronteerd. De een klaagt dat in onze maatschappij white privilege domineert, de ander klaagt over het cultuurmarxisme. White privilege bestaat al eeuwen, het cultuurmarxisme zou iets zijn van de laatste vijftig jaar. 

Het is niet altijd eenvoudig om te doorgronden wat de tegenstanders van het cultuurmarxisme precies bedoelen, maar één ding springt eruit: de afkeer van de seksuele revolutie van vijftig jaar geleden, en het verwijt dat daar de Marxisten achter zaten. 

Nu denk ik zelf dat die seksuele revolutie samen met de geloofsafval die ermee gepaard ging een van de beste dingen is die ik in mijn leven heb meegemaakt. De seksuele revolutie heeft vrouwen bevrijd van de sociale dwang om elk jaar een kind te krijgen. Vrouwen worden niet meer ontslagen wanneer ze trouwen. Overspel is niet meer strafbaar. Homoseksualiteit wordt geaccepteerd. 

De seksuele revolutie was aan de ene kant een maatschappelijk verschijnsel, maar kwam ook tot uitdrukking in de wetgeving. Zo is verkrachting binnen het huwelijk tegenwoordig ook strafbaar, en kunnen homoseksuele mannen en vrouwen onderling trouwen. 

De druk daartoe is altijd van links gekomen. Wanneer men dat aanduidt als cultuurmarxisme is daar niets mis mee. De vroegere SDAP-wethouder Floor Wibaut noemde zich Marxist, maar schreef ook over seksualiteit. Hij had voor die tijd zeer ongebruikelijke opvattingen over abortus en seks voor het huwelijk. Een causerie daarover voor de VARA microfoon werd van hogerhand verboden. Gerbrandy had indertijd als bezwaar tegen de VARA niet de politieke boodschap maar ‘het stuivertje wisselen van goed en kwaad’. 

Het zijn altijd de kerken en de confessionele partijen geweest die probeerden veranderingen tegen te houden. De leiding van de Katholieke Kerk predikt nog steeds de eigen zedenleer, maar krijgt daar weinig gehoor voor. Men heeft ook de handen vol aan het samenvoegen van parochies en het sluiten van kerken. 

Binnen de protestantse kerken beperkt het verzet zich tot de reformatorische kerken, waarvan de aanhang is geconcentreerd in plaatsen als Barneveld en Yerseke. Daar bouwen ze grote kerken, maar verder merk je er weinig van. Ze hebben zelfs de slag om de weigerambtenaar niet kunnen winnen. De ChristenUnie heeft geen enkel probleem met een alleenstaande moeder als Tweede-Kamerlid. Wanneer Carola Schouten en Beatrice de Graaf minister zouden, zou de CU de enige partij met alleen vrouwelijke ministers zijn. Daar kunnen ze bij D66 niet tegen op! 

De enige religieuze richting waar het verzet tegen het cultuurmarxisme wat voorstelt, is de Islam. Homoseksuele leraren hebben grote moeite om door islamitische leerlingen geaccepteerd te worden. Sexy geklede meisjes worden voor hoer uitgescholden. De hoofddoek symboliseert de Jihad tegen het cultuurmarxisme. 

Maar nu wordt het ingewikkeld. Want de tegenstanders van het cultuurmarxisme zijn ook tegen de Islam. Dat komt omdat net als de seksuele revolutie de multiculturele samenleving een aspect van het cultuurmarxisme is. Daarom accepteren de tegenstanders van het cultuurmarxisme de Islam niet als bondgenoot in de strijd tegen de doorwerking van de seksuele revolutie. 

Je kunt vaak horen dat de Islam onze normen en waarden bedreigt. Maar dat zijn wel de normen en waarden die zo’n vijftig jaar geleden geaccepteerd zijn geraakt. Het heeft lang geduurd voor ze algemeen ingang gevonden hebben. Zo verzette het CDA zich twintig jaar geleden nog tegen het openstellen van het huwelijk voor personen van hetzelfde geslacht. Tegelijkertijd keert Buma zich tegen moslims die ‘onze’ normen en waarden niet accepteren. 

Naarmate men zich meer verzet tegen het cultuurmarxisme, verzet men zich ook meer tegen de Islam, hoewel de aanhangers daarvan juist tegen de verworvenheden van de seksuele revolutie zijn. Om de verworvenheden van de seksuele revolutie te behouden kiezen sommigen voor Wilders, want die wil de Islam bestrijden. Het lijkt me een verkeerde reactie op een reëel probleem. En dan moet Wilders zich niet ook tegen het cultuurmarxisme keren, want dan kom je van de regen in de drup. En je moet je dan in ieder geval niet bij Thierry Baudet aansluiten, die voor de dominantie van de man kiest. Hij is met zijn racistische praatjes ook bezig de PVV rechts in te halen. 

Ik vraag me daarom ook af hoe lang de vrijage tussen Baudet en Leefbaar Rotterdam door zal gaan: die posters van zoenende paartjes van allerlei samenstelling waren toch typisch een vorm van cultuurmarxisme.   

Maar alvorens zich vrolijk te maken over deze inconsistenties bij rechts, doet links er goed aan naar zichzelf te kijken. Daar vinden we dezelfde situatie, maar dan gespiegeld. Links koestert de verworvenheden van de seksuele revolutie, maar onderschrijft ook het multicultarisme, zij het niet meer zo radicaal als vroeger. Dat betekent dat veel linkse mensen nog steeds geneigd zijn de achtergestelde positie van de vrouw in Islamitische gemeenschappen te beschouwen als iets dat er nu eenmaal bij hoort. De Rotterdamse PvdA vond die posters met hun pleidooi voor vrije partnerkeuze veel te opdringerig. 

We zien dus een rechtse stroming die de verworvenheden van de seksuele revolutie afwijst maar tegelijkertijd moslims verwijt de daaruit voortgekomen normen en waarden niet te onderschrijven. En tegelijkertijd een nog veel grotere linkse stroming die de normen en waarden van de seksuele revolutie onderschrijft en ook bereid is die aan anderen op te leggen, maar daarvoor terugdeinst wanneer het om moslims gaat. It’s a mad mad mad mad mad mad world.