Verschenen in 'Intermediair' - 31-08-2000
Volgens justitie verschijnt op internet steeds vaker kinderporno die gemaakt wordt door het manipuleren van onschuldige kinderfoto’s, bij voorbeeld uit de Wehkamp catalogus. De ontwikkelingen in de ICT maakt het mogelijk zo afbeeldingen te maken waarop kinderen seksueel misbruikt worden, en die de schijn wekken dat het foto’s van echte verkrachtingen zijn. Criminelen, noemt het Algemeen Dagblad degenen die zich daar mee bezig houden.
Hoezo criminelen? Omdat ze doen alsof kinderen echt misbruikt zijn, terwijl er alleen maar sprake is van digitale manipulatie, en daarmee degeen die de afbeeldingen bekijkt misleid wordt? Dat lijkt mij dan toch een zegenrijke vorm van misleiding.
Of gaat het erom dat mensen elkaar seksueel opwinden met afbeeldingen van situaties waarvan het misdadig is om ze tot realiteit te maken? Dan weet ik er nog wel een paar. Er zijn ook mensen die graag kijken naar trucages van volwassenen die elkaar met een kettingzaag te lijf gaan. Dat zou dan ook verboden moeten worden.
De afgelopen halve eeuw heeft het denken over seksualiteit in ons land geresulteerd in de norm dat iedereen vrij is zijn eigen seksuele voorkeur te volgen zolang hij anderen geen schade berokkent. Seks met beesten is een zaak van de dierenbescherming, niet van de zedenpolitie. Deze norm is intussen zodanig verankerd, dat degeen die daar anders over denkt, en homoseksuele relaties tussen volwassenen pervers noemt, zelf als crimineel beschouwd wordt.
Pornografie is niet verboden. Wel zijn er beperkingen aan wat er mag in de openbare ruimte, al is de grens daarbij aan voortdurende discussie onderhevig. Lingerieposters die duidelijk de bedoeling hebben om de zinnen te prikkelen – daar zijn de aangeprezen kledingstukken voor ontworpen – worden wel geaccepteerd in bushokjes, maar niet in openbare gebouwen.
Kinderporno is verboden vanwege de schade die kinderen leiden bij het vervaardigen ervan. Getekende kinderporno is wel toegestaan, al hebben we het recht daar in de openbare ruimte van verschoond te blijven. Dat mensen ergens opgewonden van kunnen raken kan niet het criterium zijn, dan zouden ook de bekende engeltjes van Rafael in de Sixtijnse kapel verboden moeten worden.
Bij justitie zouden ze graag zien, dat er meer mogelijkheden komen om op te treden tegen virtuele kinderporno. Als het echt lijkt, zou het verboden moeten worden, of zou degeen die het maakt heeft ten minste de plicht moeten hebben om aan te tonen dat het fake is.
Daarmee beland je echter op een hellend vlak. Je introduceert zo een omgekeerde bewijslast, en verschuift van de bescherming van slachtoffers naar het verbieden van vieze plaatjes. Voor je het weet komt er een algehele pornografiejacht, en krijgen we weer de discussie of Lady Chatterleys Lover wel verkocht mag worden.
Het is niet toevallig dat in De Volkskrant van 29 mei juist een SGP-kamerlid zich tegen virtuele kinderporno keerde. Die zou graag terug willen naar de jaren vijftig. Volgens hem werkt porno drempelverlagend. Toch blijken juist op orthodox-christelijke scholen leraren vaak hun handen niet thuis te kunnen houden. En dat komt echt niet omdat er in het Reformatorisch Dagblad zoveel porno staat.